احقاق جنسی درواقع یک احساس روانی‌اجتماعی است که با تفسیر فرد در مورد چگونگی بیان درخواست‌های جنسی و حتی فراتر از آن داشتن حق نیاز جنسی در روابط زناشویی و یا به طور کلی با شریک جنسی تعریف می‌شود. به عبارتی احقاق جنسی شامل مجموعه‌ای از عملکرد جنسی، تعداد رابطه جنسی، تمایل جنسی، تعداد ارگاسم و رضایت زناشویی می‌شود و بیانگر توانایی فرد در هر کدام از این مقیاس‌ها است. کلیشه‌های جنسیتی در جوامع و بسیاری فرهنگ‌ها به نوعی القا کننده نقش‌های منفعل، حساس، راضی‌کننده، مراقب برای زنان در موقعیت زنانگی است. از این رو تحت تاثیر این نگرش‌ها و به دلیل عزت‌نفس پایین، معمولاً زنان نیاز جنسی را حق خود نمی‌دانند و در بیان درخواست‌های جنسی و علائق جنسی خود به شریک جنسی ضعف داشته و معمولاً از احقاق جنسی پایینی برخوردارند. معمولاً چنین افرادی عزت‌نفس پایینی نیز دارند.
صحبت درباره احساس‌ها و امیال جنسی، بهترین راه شناخت خواسته‌های جنسی همسر و تکمیل اطلاعات جنسی زوج است و برای برقراری ارتباط جنسی لذت‌بخش بهترین فرصت را در اختیار زوج قرار می‌دهد. زنانی که احقاق جنسی پایینی دارند ابراز نیازهایشان برایشان دشوار است که مانع می‌شود تا زنان در روابط جنسی خود، تمایلات و حق جنسی خود را مطالبه کنند و مردان را در اولویت قرار می‌دهند. به طور کلی زنان بالقوه قادرند در رابطه جنسی خود فاعل باشند نه منفعلی که فقط در خدمت مردان است و با این کار قادر خواهند بود که رابطه‌ی جنسی لذت‌بخش‌تری تجربه کنند. احقاق جنسی بالا با رضایت ارتباط زناشویی و سازگاری زوجین ارتباط مثبت دارند.
تست احقاق جنسی را دیوید فارلی هالبرت در سال 1991، برای سنجش میزان احقاق جنسی زنان در تعامل با شریک خود تدوین کرد. هالبرت نقش احقاق جنسی را بر شور جنسی زنان بررسی نمود برای این کار 100 نفر از زنان (18تا 31 ساله) در دو گروه با احقاق جنسی بالا و احقاق جنسی پایین تقسیم شدند. همان‌طور که گفته شد نتایج تفاوت معناداری را بین این دو گروه نشان داد. زنانی دارای احقاق جنسی بالاتر در تمام 5 مورد عملکرد جنسی نمره بالاتری دارند و رضایت زناشویی بیش‌تری را تجربه می‌کنند.این آزمون یک ابزار خودسنجی است که در موارد بالینی هم مورد استفاده قرار می‌گیرد. شامل 25 سوال است و پاسخ به سوالات در یک طیف لیکرتی پنج درجه‌ای از همیشه، اکثراً، گاهی اوقات، به‌ندرت، هرگز است.