رضايت از زندگی يک مفهوم ذهنی و منحصر به فرد برای هر انسان است که جزء اساسی بهزيستی ذهنی را تشکيل می‌دهد و عموماً به ارزيابی‌های کلی و شناختی يک شخص از زندگی‌اش اشاره دارد. در اين روند، مقايسه‌ای میان ملاک‌های ايده‌آل شخص با شرايط زندگی واقعی‌اش صورت گرفته و هرچه واقعيت زندگی با اين ملاک‌های ذهنی و ايده‌آل همخوانی داشته باشد، شخص احساس رضايت بيشتری از زندگی می‌کند. به‌عبارتی دیگر نظریه‌های رضایت از زندگی، این مفهوم را توازن بین آرزوهای فرد و وضعیت فعلی او تعریف می‌کنند.
نوجوانی نیز یکی از دوره‌های مهم و پرفراز و نشیب در طول زندگی انسان است، نوجوانانی که از زندگی خود رضایت بیشتری دارند، عموما شادترند و برای رسیدن به اهداف خود انگیزه بیشتری دارند. همچنین رضایت از زندگی در نوجوانی می‌تواند عامل محافظت کنندگی در برابر اضطراب و تنیدگی و احساس افسردگی در این دوران باشد.
یکی از آزمون‌های طراحی شده برای سنجش میزان رضایت از زندگی در نوجوانی، تست چندبُعدی سنجش رضایت از زندگی است که توسط توسط اسکات هیوبنر در سال ۲۰۰۱ در آمریکا با هدف ایجاد یک پروفایل چند بعدی از میزان رضایت دانش آموزان در حیطه های مهم (مدرسه، خانواده و دوستان) در زندگی و ارزیابی رضایت کلی دانش آموزان از زندگی ساخته شد.
این آزمون برای کودکان و نوجوانان ۸ تا ۱۸ ساله کاربرد داشته و آن را می‌توان به شکل گروهی یا انفرادی اجرا کرد. برای اجرای این پرسشنامه روی کودکان کم سن‌تر مانند ۳تا ۵ سال و ۸ تا ۱۱ ساله بهتر است ابتدا دستور العمل اجرای آزمون را با صدای بلند برای آنها خواند.