در دنیای امروز و با توجه به تبلیغات فراگیر رسانه‌ها، توجه به تصویر بدنی امری بسیار رایج است. انسان در طول زندگی خود تصوری از ظاهر خود یا اصطلاحا تصویر بدنی خود را درونی می‌کند و برداشت درونی‌شده‌ای از ظاهر خود خواهد داشت که می‌تواند مثبت یا منفی باشد و در هر دو حالت می‌تواند تاثیر بسیار زیادی بر اعتماد به‌نفس و جنبه‌های مختلف زندگی فرد بگذارد. در صورتی‌که این اشتغال ذهنی بر ظاهر و تصویر بدنی حالتی افراطی به خود بگیرد و به‌‌شکل دغدغه و نگرانی دائمی و مفرط از داشتن نقص در بدن و ظاهر دربیاید، باعث اثرات مخربی بر جنبه‌های مختلف زندگی فرد، کاهش اعتماد به نفس، افزایش خود سرزنشی، ترس از ارزیابی منفی دیگران و در حالات بسیار شدید اختلال روان‌شناختی بدریخت-انگاری بدن می‌شود.
برای سنجش ترس از تصویر بدن، لیلتون و همکاران در سال 2005؛ آزمونی 19 سوالی با طیف لیکرتی از "همیشه درباره من صدق می‌کند" تا "هرگز درباره من صدق نمی‌کند" را معرفی کردند. این آزمون می‌تواند یک ارزیابی سریع و مفید برای تشخیص‌های بالینی و اقدامات پژوهشی باشد، همچنین در تشخیص اختلالاتی مانند اختلالات خوردن و اختلال بدریخت‌انگاری بدن نیز کاربرد دارد.