امید یکی از حالت‌های تاثیرگذار در رفتار آدمی است. امید دارای توانایی یکپارچه‌سازی است که در نهایت موجب بهبود عملکرد فرد می‌گردد وبه‌عنوان یک روش مقابله‌ای، کمک می‌کند در شرایط دشوار و استرس‌زا، با دور زدن وضعیت، از لحاظ روانشناختی و همچنین با تقویت شناخت، راهی برای مقابله با مسئله پیدا شود. اشنایدر (2000)، امید را سازه‌ای شامل دو مولفه می‌داند: یکی توانایی طرح راه‌هایی برای گذر از موانع موجود به سمت هدف‌های مطلوب، و دیگری، مولفه‌ی انگیزشی برای استفاده از این گذرگاه‌ها و راه‌ها. مطابق با این مفهوم‌سازی امید هنگامی نیرومند است که دربرگیرنده‌ی هدف‌های ارزش‌مند باشد و با وجود موانع چالشی و برطرف نشدنی، احتمال دستیابی به هدف وجود داشته باشد.
امید سازه‌ی بسیار مهمی است و ارتباط نزدیکی با خوش‌بینی دارد. همچنین تحقیقاتی مانند یافته‌های فردریکسون(2009) (به نقل از امیرخان‌نژاد و صباغ، 1394) نشان داده است که افرادی که هیجان مثبت و امید و خوش‌بینی بیشتری تجربه می‌کنند عمر طولانی‌تری خواهند داشت. همچنین افراد امیدوار روابط اجتماعی قوی‌تری با دوستان، همسر و بستگان خود دارند.
میلرمعتقد بود که «امید» باعث ارتقای سلامت‌روانی می‌شود و افراد امیدوارتر، مفهوم درستی نیز از زندگی دارند.
در سال 1988 «پرسشنامه امید میلر MHS» با 40 ماده توسط میلر و پاورز ساخته شد. که در نسخه‌های بعدی این آزمون، تعداد گویه‌ها به 48 ماده رسید.
این پرسشنامه میزان امیدواری افراد را می‌سنجد و مناسب برای استفاده‌ی رده‌سنی بزرگسال می‌باشد.
گویه‌های این آزمون، حالاتِ آشکار و پنهانِ رفتاری امیدواری و ناامیدی را می‌سنجد (که بر اساس مشاهده‌ی این حالات در افراد با امیدواری بالا و پایین در این تست قرار گرفته‌اند). پاسخ‌ها در یک طیف لیکرت پنج درجه‌ای از بسیار مخالف تا بسیار موافق قرار گرفته است. و آزمودنی میزان موافقت خود با هر یک از عبارات را بر اساس این طیف درجه‌بندی می‌کند.